Onlangs trad Hero Brinkman, Tweede Kamerlid voor de PVV, in de voetsporen van zijn grote voorbeeld Geert Wilders. Zoals Wilders ooit uit de VVD stapte en zijn eigen partij begon, zo brak Brinkman na een reeks conflicten met de PVV. En begon eerst zijn eigen Onafhankelijke Burger Partij, de OBP, om vervolgens een fusie aan te gaan met Trots op Nederland (TON). (Wat heeft geleid tot de oprichting van het Democratisch Politiek Keerpunt, dit was tijdens het schrijven van dit artikel nog niet bekend).
Maar daarmee houdt de vergelijking ook wel op. Het lijkt vrijwel uitgesloten dat Brinkman enig succes zal boeken met dit initiatief. Als de partij ergens voor lijkt te staan, dan is het wel de narcistische zelfoverschatting van Brinkman. Maar desondanks is het wel interessant om te bekijken waarmee Brinkman zich graag wil onderscheiden als ‘redelijk alternatief’ voor Wilders. Dat draait op het eerste gezicht om drie punten:
* Brinkman probeert afstand te nemen van al te rabiate haatteksten van Wilders;
* Brinkman wil zijn partij democratischer maken;
* Brinkman wil een partij zonder criminelen, idioten of extremisten.
Wat het eerste punt betreft, het afstand nemen van radicale teksten van Wilders, komt Brinkman in een bijna klassieke probleemsituatie terecht: hij kan wel afstand willen nemen, maar hoe matig je de toon ten opzichte van Wilders en blijf je je onderscheiden van de VVD? Tot nu toe laat Brinkman dan ook vooral horen waar hij het oneens is met Wilders, maar het grote zoeken naar opvallende standpunten in de politieke ruimte tussen de PVV en de VVD heeft tot nog toe geen krantenkoppen gehaald.
Het breekpunt waarover Brinkman en de rest van de PVV van mening verschilden was het democratisch gehalte van de PVV, het tweede punt. Zoals bekend laat de PVV geen leden toe, Geert Wilders is het enige lid van de partij. Zonder leden is er verder vanzelfsprekend ook geen mogelijkheid tot inspraak van de PVV-aanhang op het gevoerde beleid, plannen van de partij of de politieke koers. Hero Brinkman wilde dat anders organiseren. Hij wilde de PVV een ‘normale’ partij maken en openstellen voor leden. Bovendien wilde hij een PVV-jongerenorganisatie oprichten. Daarvoor kreeg hij uiteindelijk geen enkele steun binnen de partij. Je zou dus verwachten dat partijdemocratie en invloed van leden een belangrijk aandachtspunt zou zijn voor Hero Brinkman. Daartoe had hij alle kans na zijn vertrek bij de PVV en voordat hij fuseerde met TON. Maar ook op dit punt onderscheidde Brinkman zich niet. Hij maakte van zijn eigen partijtje, de OBP, een exacte kopie van de PVV. Net als Wilders bij de PVV is Brinkman het enige bestuurslid van de verschillende OBP-rechtspersonen. En er is ook geen mogelijkheid om lid te worden van die partij.
Als het niet op de inhoud en de partijstructuur is, dan zal deze nieuwe partij zich toch moeten onderscheiden door een glimmend blazoen van nette, eerlijke en onomstreden politici. Het derde mogelijke verschilpunt tussen de PVV en Brinkman. Wat dat betreft is het makkelijk scoren voor Brinkman na de reeks van schandalen rond PVV-politici, die bleken te frauderen, te bedriegen, in pornosites te handelen, mensen te mishandelen, dronken te rijden, door brievenbussen te willen plassen, illegaal wapens te bezitten en betrokken te zijn bij vrouwenmishandeling en seksueel misbruik. Maar er is natuurlijk één groot probleem: Brinkman was zelf één van de schandaalveroorzakers. Hij misdroeg zich ernstig in een kroeg aan het Binnenhof. Naar verluidt sloeg hij daar ladderzat in op een barman. Verder kwam hij nog in opspraak omdat hij dronken aan een politiecontrole ontsnapte door ’s nachts met hoge snelheid en gedoofde lichten naar huis te rijden. Je zou het zomaar poging tot doodslag kunnen noemen. Hij verzweeg dit incident voor de PVV.
Maar goed, gedane zaken nemen geen keer zal Brinkman hebben gedacht. Aan zijn eigen strapatsen kan hij nu eenmaal niks meer veranderen. Dan mag je toch verwachten dat Brinkman zijn overige partijprominenten zorgvuldig selecteert.
Toch?
Toen Brinkman zich afscheidde van de PVV kwam er direct een aantal figuren in beeld dat hem volgde in zijn stap naar onafhankelijkheid. Dat was om te beginnen Jacky Stevens, met wie Brinkman hartstochtelijk had geprobeerd de PVV-jongerenorganisatie van de grond te krijgen. Verrassend was verder de betrokkenheid van Ehsan Jami. Jami, ooit PvdA-raadslid, raakte betrokken bij de PVV, maar trok zich terug om zich op zijn studie te kunnen richten. Maar er is kennelijk tijd genoeg om aansluiting bij Brinkman te zoeken. En daar was als derde gezichtsbepalende Brinkman-volger Monica Nunes. Nunes was, net als Hero Brinkman Statenlid voor de PVV in Noord-Holland. Zij bedacht zich geen tweemaal en volgde Brinkman direct. Bij de persconferentie waar Brinkman zijn breuk met de PVV toelichtte zat Nunes naast hem aan tafel.
Nunes had toen al een keer ook de pers weten te halen, omdat ze als PVV-Statenlid zichzelf inhuurde als fractie-assistent. Dat leverde haar een dubbel inkomen op. Het leek op fraude, maar bleek een legale constructie te zijn. Dat alles gebeurde met instemming van Brinkman, dus Nunes kon zich zonder problemen aansluiten bij Brinkman’s afsplitsing.
Of dat zo een slimme zet van hem was, zouden we Brinkman nu eigenlijk moeten vragen. Want de politieke activiteiten van Monica Nunes gaan al wat verder terug dan haar verkiezing in de Provinciale Staten voor de PVV. Monica Nunes was ruim drie jaar geleden een zeer fanatieke deelnemer op het extreemrechtse Stormfront-forum. (1) Ze postte in elf maanden tijd bijna 2200 berichten op het Stormfront-forum, een gemiddelde van ruim zes per dag. Daar kan menig actieve Stormfront-deelnemer zijn pet voor af nemen. En afgezien van wat Nunes daar zelf postte, is het haar in die periode zeker opgevallen dat ze zich bevond in kringen die gedomineerd worden door Hitler-aanhangers, Holocaustontkenners, racisten en geweldplegers. De vraag is dus: Wat vond Monica daar nu allemaal van?
Toen Monica Nunes zich in 2008 onder het pseudoniem ‘Doubt’ aanmeldde op het Stormfront-forum was er geen sprake van een overtuigde neonazi die van harte verwelkomd werd. In tegendeel. Nunes was duidelijk op zoek naar rechtsradicale geestverwanten die zich net als zijzelf af wilden zetten tegen allochtonen, maar vroeg zich tegelijkertijd luidruchtig af of ze hier wel op de goede plek was, aangezien haar eigen grootmoeder Joods was. Ondanks het feit dat een aantal Stormfront-posters duidelijk maakten dat ze niet veel op hadden met Nunes, in hun ogen immers een product van rasvermenging, bleef zij toch volhardend posten. En ondanks deze ingewikkelde uitgangspositie deed Nunes in de tijd daarna veel moeite om geaccepteerd te worden als volwaardig Stormfront-lid. Haar boodschap was meestal pragmatisch, maar tegelijkertijd doordesemd met racistische en xenofobe statements. Andere culturen horen hier niet thuis, moeten vertrekken vond ze: ‘ik zou willen dat we een leider kregen moslims het land uitstuurt, naar het land van herkomst. Ik wil deze mensen niet breken of doden. Ik wil ze gewoon weg hebben….ver weg’ (1).
Maar het draait bij Nunes niet alleen om Moslims, in verdere berichten op Stormfront blijkt het haar ook om ‘rassen’ te gaan: ‘Elke ras is haalt het beste uit zichzelf in zijn eigen leefomgeving. (…) De levenswijze die wij in het westen hanteren, zal in andere rassen niet de beste kwaliteiten naar bovenhalen omdat zij daar simpelweg, door evolutie, niet voor zijn aangelegd.’
En wanneer je je begeeft op een forum met neonazi’s en antisemieten, en je begint over rassen, dan is het weinig verrassend dat het thema snel op Joden terecht komt. En Nunes discussieert vervolgens volop mee over de rol van Joden in de wereld en de geschiedenis van de Holocaust. Ze neemt wel enigszins afstand van al te rauw antisemitisme. Ze lijkt daarbij vooral moeite te hebben als het over het vermoorden van kinderen gaat. Maar een aantal keren zijn er ook opmerkelijke berichten van haar hand op te tekenen. Vooral wanneer je dat afzet tegen de ongeremde solidariteit van de PVV met extremistische partijen in Israël en Wilders’ gedweep met Joodse Nederlanders. Zo zegt Monica op Stormfront: ‘de voorliefde van ISrael van Wilders is mij een doorn in het oog.’ Ook kritiseert ze het veronderstelde slachtoffergedrag van Joden: ‘Ik vind de ophef die nog steeds gemaakt wordt over WOII hypocriet als je ziet hoe bepaalde bevolkingsgroepen vandaag de dag gedomineerd worden door Israel en het Westen. Ik vind het triest dat er alleen aandacht is voor de Jood, omdat er zoveel andere groeperingen in die oorlog ook hebben geleden.’
Maar Nunes verliest zich niet alleen in opvallende politieke beschouwingen over de rol van Israël, Joden en de Holocaust, ze blijkt ook niet vies te zijn van een klassiek antisemitisch stereotype: ‘Joden hebben een goede neus voor geld, bezitten het grote geld en investeren zonder moraal in grote commerciele projecten.’
Nunes laat zich niet alleen uit over minderheden, rassen en Joden. Ook over de parlementaire democratie heeft ze op Stormfront uitgesproken ideeën: ‘prcies, we zitten al in een dictatuur…we mogen voor de gein stemmen….en dan doen de heren in de voorverkiezingen even hun best om zieltjes te winnen..en als ze zijn gekozen….kan iedereen aan het gas (ehm…)’
Als je dit alles op een rijtje zet, lijkt het verder een kleine stap om openlijk nazisme op Stormfront te steunen. Maar dat is het niet. Nunes praat weliswaar druk mee over dat onderwerp en vraagt regelmatig veronderstelde kenners het hemd van het lijf over het nationaalsocialisme. Maar kennelijk blijft openlijke Hitler-verering en sympathie voor het Derde Rijk toch een stap te ver voor haar.
Zonder openlijk haar steun uit te spreken voor hun gedachtegoed, sympathiseert ze echter wel met bepaalde acties vanuit neonazistische hoek. Zo kondigt ze een aantal keer opzichtig aan om mee te willen lopen met de Nederlandse Volks-Unie (NVU). Ze meldt zelfs een grote groep PVV’ers voor de demonstratie te kunnen regelen: ‘voor dit onderwerp wil ik graag komen (…) Zijn er mensen die er moeite mee hebben als niet NVU-ers, dus ook PVV-ers ook mee lopen? Ik weet een grote groep te mobliseren. Graag melden!!!!!’
Eén keer reist ze zelfs af naar Den Haag om mee te lopen, maar blijft als toeschouwer aan de zijlijn staan. Van meelopen komt het uiteindelijk nooit.
In het voorjaar van 2008 is er een neonazistische ‘treurmars’ in Den Haag, nadat in Duitsland de extreemrechtse skinhead Kevin Plum is doodgestoken. Nunes zegt daarover: ‘Een dapper initiatief, de mars. Respect.’
Uiteindelijk leidt al dit gediscussieer en getwijfel tot een liefdesverklaring voor een soort light-variant van het nationaalsocialisme. Wel de politieke ideeën en het ‘gevoel’ van het nationaalsocialisme, maar niet de massamoord, vooral niet op kinderen: ‘Ik voel bepaalde sympathieen voor de NS. Ik herken hier een gevoel, die ik in het dagelijks leven amper uit kan spreken. Als ik een film zie op youtube over de treurmars voor Kevin Plum, dan krijg ik kippenvel. Het solidariteitsgevoel wat dat filmpje uitstraalde is indrukwekkend. Maar ik kan geen liefhebber zijn van het toenmalige naziregime, omdat ik het absoluut afschuwelijk vind om mensen massaal te vermoorden of te onderdrukken om je doel te bereiken.’
Laten we er duidelijk over zijn. Brinkmans pogingen om afstand te nemen van de haatpraktijken van Wilders en zijn pogingen om een democratische partijstructuur op te zetten hebben tot nu toe niets opgeleverd. En ook met het werven van partijkader met een net imago kan Brinkman zich dus niet van Wilders onderscheiden.
Of misschien toch wel, want een secondant die zich openlijk antisemitisch en nazistisch uit heeft gelaten, is bij Wilders nog niet opgedoken.
Noten:
(1): Zie voor een inleiding over de achtergronden van Stormfront het enigszins gedateerde artikel ‘Stormfront Nederland en Vlaanderen’
(2): In citaten van Monica Nunes hebben we schrijf- en typfouten laten staan.
Dit artikel is eerder gepubliceerd in Alert!
